من یه ذره براونی هستم !

تو زندگی من یه چیز هست که بهم انگیزه موندن و تلاش کردن میده ! گاهی فراموشش می کنم، گاهی که فراموشش می کنم خسته میشم، دلزده و افسرده و پژمرده میشم، ولی وقتی دوباره یادش می افتم انگار دوباره جون می گیرم.

من یه تفاوت عجیب با همه آدمای دور و برم دارم ! اینکه عاشق یاد گرفتن هستم. عاشق فکر کردن و تجسم کردن هستم. عاشق خوندن چیزهای جدید و عاشق سر درآوردن از چیزهای پیچیده ام. کارهای سخت ذهنی رو دوست دارم. از نظر جسمی معمولی ام ولی از نظر ذهنی خستگی سرم نمیشه. 

چیزی که منو زنده نگه می داره، مث آتیشی تو وجودم شعله می کشه، شوق من به دانستن هست، امیدم به اینکه بالاخره یه روزی یه ریاضیدان خواهم شد. هر چقدر هم زندگی جلوی پای من سنگ بندازه، هر چقدر با مشکلات جور و واجور نگذاره که مسیر صاف و مستقیم رو برم، من با حرکتی نامنظم و براونی خودم رو به هدفم خواهم رسوند.

آره مسیر زندگی من یه مسیر براونی هست. اما همگراست ! می دونم که همگراست. و همین به من انگیزه میده.

همین که از ریاضی خوندن لذت می برم، کم چیزی نیست، شاید خیلی ها استعدادشون از من بیشتر باشه، شاید خیلی ها امکاناتشون از من بیشتر باشه، شاید ... ولی هیشکی حس من رو به ریاضی نداره.مث حس یه نقاش به رنگ ها، مث حس یه شاعر به کلمات ، مث حس یه آهنگساز به نت ها . . .

مسیری طولانی در پیش دارم، ولی سفری هیجان انگیز و زیبا خواهد بود. بالاخره یه روزی به هدفم می رسم. به خاطر همین هست که زنده خواهم ماند، و تلاش خواهم کرد. من هنوز هم جوان و خلاق هستم، ذهن من هنوزم شفاف و تیزه. خودم راه و روش رسیدن به مقصد رو می دونم. تمام چیزهای دیگه زندگی من باید در حاشیه باشن، متن زندگی من پر از فرمول های ریاضی خواهد بود !